Fauna pustyń

Liczba gatunków zwierząt pustynnych jest niewielka, co jest rezultatem trudnych warunków życia i niewielkiej liczby nisz ekologicznych. Czynniki ograniczające to z jednej strony warunki klimatyczne (brak wody, niska wilgotność powietrza, silne nasłonecznienie, bardzo wysoka temperatura i jej duże wahania), skąpa szata roślinna (mała ilość pokarmu i kryjówek). W wypadku całkowitego braku roślinności, nie występują też zwierzęta.
Zwierzęta pustyni są przeważnie nieduże, o jasnej barwie ciała; w dzień ukrywają się w norach, jamach i zagłębieniach skalnych lub zakopują się w piasku, gdzie panuje dużo niższa temperatura i większa wilgotność niż na powierzchni; nocą na pustyni panują niskie temperatury i może pojawiać się rosa, a zjadanie pokrytych nią roślin dostarcza roślinożercom wody. Rosę wykorzystują także nieliczne na pustyniach ślimaki. Tak różne zwierzęta, jak niektóre chrząszcze z rodziny na pustyni Namib oraz co najmniej dwa gatunki jaszczurek – australijski moloch kolczasty i azjatycka krągłogłówka uszasta– potrafią pobierać wodę spływającą z ich własnych ciał (odpowiednio rosę i wodę deszczową). Wiele gatunków zwierząt ma zdolność okresowej anabiozy. U tak różnych organizmów, jak wielbłądy, antylopa oryks arabski, skoczki pustynne, niektóre jaszczurki, a nawet niektóre chrząszcze, stopy są tak przystosowane, aby zapobiec zapadaniu się w sypkim piasku. Niektóre grupy zwierząt są jakby z góry przystosowane (preadaptowane) do życia w warunkach stałego niedoboru wody i wysokiej temperatury. Chitynowa okrywa ciała owadów oraz rogowe łuski gadów skutecznie chronią te zwierzęta przed utratą wody; także u obu tych grup wydzielanie produktów przemiany materii następuje w postaci stałej (kwas moczowy). Stosunkowo liczne są więc stawonogi, np. owady bezskrzydłe, szarańczaki, karaczany, pluskwiaki, mrówki, chrząszcze (np. charakterystyczne dla tych środowisk chrząszcze z rodziny czarnuchowatych), a także pajęczaki (pająki, skorpiony, solfugi). Termity, choć niewidoczne na powierzchni, stanową ważną grupę owadów na gorących pustyniach.
Wśród kręgowców wyraźnie dominującą grupą są gady – liczne gatunki jaszczurek (agam lub legwanów, waranów, gekonów, scynków), węży i żółwi. Ptaki, podobnie jak gady, prowadzą oszczędną gospodarką wodną (wydalają kwas moczowy), a poza tym mogą pokonywać długie trasy do wodopoju, ale ze względu na wysoki poziom przemiany materii wymagają dużych ilości pokarmu. Stąd ptaki takie jak stepówki, nbiałożytki, kuropatewka pustynna i skowronik piaskowy spotkać można raczej na półpustyniach; jedynie sępy zamieszkują najbardziej suche tereny pustynne. Ssaki nie są tak dobrze przystosowane do warunków życia na pustyni. Wśród ssaków pustynnych liczne są gryzonie, a także antylopy i gazele, góralki i wielbłądy; spotyka się także nietoperze, owadożerne i drapieżne (np. fenek na pustyniach Afryki Północnej i Półwyspu Arabskiego), a w Australii torbacze. Wiele gatunków prowadzi nocny tryb życia; dotyczy to zarówno kryjących się w norach gryzoni i tak dużych zwierząt, jak oryks arabski. Wiele gatunków obywa się całkowicie bez picia. Owady i nasiona, którymi żywią się ssaki pustyni, są dla nich nie tylko pożywieniem, ale również źródłem wody. Niektóre gryzonie przestawiły się na odżywianie pokarmem zwierzęcym, co pozwala im zdobyć dodatkową ilość wody. Zapotrzebowanie na wodę u gryzoni żywiących się nasionami zaspokajane jest częściowo lub całkowicie wodą pochodzącą z przemian metabolicznych pożywienia, nazywaną wodą metaboliczną. Zwierzęta te nie pocą się, ich kał jest silnie odwodniony, a ich nerki wytwarzają mocz 3-4 razy bardziej zagęszczony niż u człowieka. Takie zwierzęta jak wielbłądy i oryks arabski są fizjologicznie przystosowane do znoszenia wysokich temperatur (bez utraty wody na chłodzenie ciała poprzez proces pocenia się). Ich organizm ulega znacznemu przegrzaniu w dzień, natomiast w nocy znacznemu wychłodzeniu, co z kolei opóźnia kolejne przegrzanie. Typowe ssaki pustyni, skoczki pustynne, to grupa odlegle lub zupełnie niespokrewnionych zwierząt (kilka grup gryzoni, owadożerne, torbacze), które są charakterystycznym przykładem konwergencji: szczuroskoczki z obu Ameryk, myszoskoczka z Afryki, skoczkowate 27 gatunków z Azji i Afryki, niektóre ryjkonosy, np. ryjoskoczek z Afryki, workowate skoczki pustynne z Australii. Zwierzęta te wykazują duży stopień podobieństwa morfologicznego i zachowań.
Uprawę roślin i życie osiadłe umożliwiają na obszarach pustyń i półpustyń oazy, ale i tam w określonych porach roku występują dokuczliwe burze piaskowe oraz niska wilgotność powietrza. W wielu miejscach woda pitna jest wyłącznie słona lub gorzka. Wyjątkowe suche lata, zdarzające się coraz częściej, mogą zmuszać mieszkańców do opuszczania oaz. Pustynie, ze względu na żyzne częstokroć gleby oraz duże nasłonecznienie, były od starożytności sztucznie nawadniane i wykorzystywane rolniczo, dając bardzo wysokie plony. Wymaga to jednak ogromnych nakładów i grozi zasoleniem gleb na skutek szybkiego parowania dostarczanej wody (salinizacja). Ruiny dawnych cywilizacji wskazują, jak ryzykowne są takie działania. Pasterskie wykorzystanie terenów na obrzeżach pustyń sprawia, że w czasie suchych lat nomadzi nie mogąc przemieszczać się na bardziej wilgotne tereny zajęte obecnie pod uprawę, pozostają ze swoimi stadami na miejscu, co przyczynia się do całkowitego zniszczenia skąpej roślinności i do przyspieszenia pustynnienia tych terenów. Pustynie amerykańskie od dawna są niszczone przez człowieka; samochody terenowe mechanicznie niszczą roślinność pustynną, której regeneracja trwa wiele lat; kłusownicy i kolekcjonerzy kaktusów doprowadzili do zagłady wielu rzadkich gatunków zwierząt i roślin. Rezydencje budowane na pustyni zużywają ogromne ilości wody, pogłębiając jej deficyt. Z kolei w dorzeczu Syr-darii intensywna uprawa bawełny, wymagająca sztucznego nawadniania, spowodowała katastrofalny deficyt wody i obniżenie się poziomu Morza Aralskiego o 14 m w latach 1950 80, a w konsekwencji załamanie rybołówstwa, przekształcenie odsłoniętego dna w słoną pustynię i narażenie okolicznych terenów na nawiewanie soli oraz trucizn (insektycydy nanoszone są do jeziora przez rzeki). Pustyniom zawdzięczamy powstanie niezwykle urodzajnych gleb lessowych; na ich obrzeżach pył lessowy był nawiewany z obszarów pustynnych głównie w okresach glacjalnych plejstocenu (np. lessy Wyżyny Lessowej w Chinach pochodzą z pustyń Mongolii).